चार होत्या पक्षिणी त्या
– कुसुमाग्रज
चार होत्या पक्षिणी त्या,
रात होती वादळी
चार कंठी बांधलेली,
एक होती साखळी
दोन होत्या त्यात हंसी,
राजहंसी एक ती
आणि एकीला काळे ना,
जात माझी कोणती
बाण आला एक कोठून,
जायबंदी हो गळा
सावलीला जाण आली
जात माझी कोकिळा
कोकिळेने काय केले?
गीत झाडांना दिले
आणि मातीचे नभाशी
एक नाते सांधले
ती म्हणाली एकटी मी
राहिले तर राहिले
या स्वरांचे सूर्य झाले,
यात सारे पावले
There were four she-birds
– Kusumagraj
There were four she-birds
and the night was stormy
Bound together by a chain
around their necks
Two of them were swans,
one a royal swan
And one did not know,
what kind of bird she was
An arrow darted unawares,
wounding her neck
The dark one thus realised,
‘I am a koel’
What did the koel do?
She gave her song to trees
And bound the earth forever
to the sky above
That I am alone, she said,
matters not a bit
My song is the sun, and that,
gives me everything